மன்சிங் ஒரு சுபாவமான கொள்ளையனாகவே உள்ளூர்வாசிகளால் நினைவுகூரப்படுகிறார். ஏழை மக்களை அவர் ஒருபோதும் தொந்தரவு செய்யவில்லை. பதிலாக, நிலக்காரர்கள், பணக்கார வர்த்தகர்கள், வட்டி கொடுக்கும் நபர்கள் போன்றவர்களை மட்டுமே இலக்காக வைத்தார்.
- இந்திய ராணுவத்தையே பதறவிட்ட இந்திய ராபின்ஹூட் மன்சிங் கதை – Part 1
- யார் இந்த மன்சிங்? – மன்சிங் கதை – Part 2
இந்தியா சுதந்திரம் பெற்ற பிறகு, அரசாங்கம் பல குற்றவாளிகளை சிறையிலிருந்து விடுதலை செய்தது. அவ்வாறு விடுவிக்கப்பட்டவர்களில் மன்சிங்கின் அண்ணன் நவாப் சிங்கும் ஒருவர். அவர் சொந்த ஊருக்குத் திரும்பியதும், ஒரு துப்பாக்கி வாங்கி தல்ஃபிராமின் உறவினர்கள் இருவரை சுட்டுக்கொன்றார். அதன் பிறகு, காட்டில் வாழ்ந்த மன்சிங்குடன் அவர் கை கோர்த்தார்.
சம்பல் பிராந்தியத்தில் மேலாதிக்கம்
மன்சிங், சம்பல் பகுதியைத் தனது கட்டுப்பாட்டில் கொண்டு வந்தபோது, அரசாங்கம் அவரை பிடிக்க ராணுவத்தைப் பணியமர்த்தியது. அந்த பகுதியில் செயல்பட்ட பல கொள்ளையர்கள், தாங்கள் ஈட்டிய லாபத்தில் 10% முதல் 25% வரை மன்சிங்கிடம் கொடுத்தார்கள். அவரைத் தங்களது தலைவராக மதித்து செயல்பட்டார்கள். இதனால் மன்சிங்கின் செல்வாக்கும் செல்வமும் வலுவடைந்தது.
ராணுவத்துடன் நேரடியான மோதல்
1951-ல், மன்சிங்கின் நெருங்கிய உதவியாளர் சர்னா, தன் மனைவியைப் பார்க்கத் தனது ஊருக்குச் செல்லவிருக்கிறார் என்ற தகவல் காவல்துறைக்கு கிடைத்தது. இதை பயன்படுத்தி போலீசார் சிறப்பு திட்டம் வகுத்தனர்.
அப்போது சர்னா மற்றும் சிலரும் அவரது வீட்டில் இருந்தனர். போலீசார் 60 பேர் அந்த வீடு சுற்றிக் கொண்டனர். இதைப் பார்த்த கொள்ளையர்கள் துப்பாக்கிச் சூடு ஆரம்பித்தார்கள். இந்த மோதல் 24 மணி நேரம் நீடித்தது.
பின்னர், போலீசார் 400 ராணுவ வீரர்களிடம் உதவி கேட்டனர். கென்னத் ஆண்டர்சன் தனது புத்தகத்தில் குறிப்பிடுவது போல, “மொத்தம் 460 ராணுவத்தினர் அந்த இடத்தில் மூன்று நாட்கள் தாக்குதல் நடத்தினர். தோக்ரா படையினர், இரண்டு பெரிய பீரங்கி குண்டுகளைக் கொண்டு அந்த வீட்டை தாக்கினர். வீடு முழுவதும் இடிந்துவிட்டது. உள்ளே சென்ற போலீசாருக்கு 15 கொள்ளையர்களின் உடல்கள் கிடைத்தன. ஆனால் சர்னா அதிலிருந்து தப்பிக்க முடிந்தார்” எனக் கூறுகிறார்.
தனிப்பட்ட இடையூறுகள் & குழப்பங்கள்
மன்சிங்கின் வாழ்க்கையில் மிகச் சிரமமான ஒரு காலம். 10 மணி நேரம் நீண்ட தாக்குதலில், அவர் நெருங்கிய தோழரான சர்னா மற்றும் அவரது 9 பேர் கொல்லப்பட்டார்கள். இந்த தாக்குதலில் மன்சிங்கின் குழுவுக்கு ஒரு பக்கவாதம் ஏற்பட்டது.
சர்னா யாரா?
அவர் வெறும் ஒரு துணை மட்டுமல்ல, வியூகமாற்றங்களை திட்டமிட்டு, எப்போது தாக்க வேண்டும், எப்போது தவிர்க்க வேண்டும் என்பதை மன்சிங்குக்கு சொல்லிக் கொடுப்பவர். அவரை இழந்ததால், மன்சிங்குக்கு உள்ளார்ந்த பெரும் புலம்பலை ஏற்படுத்தியது.
அதே நேரத்தில் மன்சிங்கின் குடும்ப வாழ்க்கையும் துயரத்தின் பாதையில் சென்றது.
கென்னத் ஆண்டர்சன் எழுதியதின்படி –
“மன்சிங் தனது மகள் ராணியை, குழுவில் உள்ள லகான் சிங்குடன் திருமணம் செய்து வைத்தார். ஆனால் ராணிக்கு வேறு ஒருவரிடம் காதல் ஏற்பட்டது. அதைக் கேட்டு கொந்தளித்த மன்சிங், தனது மகளின் காதலனை சுட்டுக் கொன்றார்.”
இதனால் மன்சிங்கின் மருமகனான லகான் சிங் குழுவிலிருந்து விலகி விட்டார். இதுவே மன்சிங்கின் உள்ளத்தில் ஒரு ஆழ்ந்த வெறுப்பையும் ஏமாற்றத்தையும் விதைத்தது.
அரசுக்கு எழுதிய மன்சிங்கின் கடிதம்
ஒரு கட்டத்தில் மன்சிங் அரசுக்கு கடிதம் எழுதினார்.
“நான் விருப்பத்தாலோ, மகிழ்ச்சிக்காகவோ கொள்ளையன் இல்லை. காலத்தின் சுழற்சி, சூழ்நிலைகள் தான் என்னை இந்தப் பாதையில் இழுத்தன.”
என்று அவர் அரசுக்கு எழுதிய கடிதத்தில் குறிப்பிடுகிறார்.
அவருடைய கனவு?
கோவாவை போர்த்துகீசியர்கள் பிடியில் இருந்து மீட்பது! ஒரு உண்மையான தேசப்பற்றுள்ள வீரனாக அவர் “போர் இல்லாத போராளியாக” வாழ விரும்பினார். ஆனால் அரசாங்கம் பதில் தரவில்லை. மன்சிங்கின் மனம் உடைந்தது.
கூர்கா படையின் உருவாக்கம்
மன்சிங்கை பிடிக்க மத்திய இந்திய உள்துறை அமைச்சர் நரசிம்ம ராவ் தீக்ஷித், கூர்கா வீரர்களை உள்ளடக்கிய ஒரு சிறப்பு படையை உருவாக்கினார்.
அவர் கூறியது:
“அவரை ஒரு வருடத்துக்குள் பிடிக்கவில்லை என்றால், நான் ராஜினாமா செய்யவுள்ளேன்.”
மன்சிங் சூழ்ச்சியுடன் நடந்தார் – அவரைப் போலவே தோற்றமளிக்கும் ஒருவரை எரித்து, தானாக இறந்ததாக வதந்தி பரப்பினார்.
இது உண்மை என்று நினைத்த காவல்துறையினர் சில காலம் நிம்மதியாக இருந்தனர். ஆனால், சில நாட்கள் கழித்து மன்சிங் மீண்டும் ஒரு கொள்ளையில் ஈடுபட்டதை அறிந்தனர்.
அதுவே எல்லாவற்றிற்கும் திருப்புமுனை ஆனது.
இறுதி நேரம்
மன்சிங் பிஜாபூர் நோக்கி ஓடி சென்றார். வழியில் குன்வாரி ஆற்றை கடக்க முயன்றார். ஆனால் வெள்ளம் காரணமாக முடியவில்லை. இதுதான் அவரது வாழ்க்கையில் கடைசி தவிப்பு.
ஜமதார் பன்வர் சிங் தலைமையிலான கூர்கா படை அவரை வளைத்தது. கடும் துப்பாக்கிச் சண்டை. ஆயிரக்கணக்கான குண்டுகள் வெடித்தன.
மன்சிங் துப்பாக்கிக் குண்டுகளால் நிறைந்துவிழுந்தார். அவரை காப்பாற்ற, அவரது மகன் சுபேதார் சிங் தன் உடலால் தந்தையை மூடியபோது, அவரும் குண்டுகளால் துளைக்கப்பட்டு இறந்தார்.
தங்கியிருந்த ஒரே நபர் ரூபாணி மட்டும் தப்பினார்.
மன்சிங்கின் உடல்
மன்சிங்கின் உடலும், அவரது மகனின் உடலும் பொதுமக்கள் பார்வைக்காக வைக்கப்பட்டன. 40,000 பேர் பார்த்தார்கள். சிலர் கண்ணீர் சிந்தினார்கள். சிலர் மகிழ்ச்சியுடன் விழாவை போலக் கொண்டாடினார்கள். அவரது மனைவியும் மற்ற மகனும், சடங்கு நடத்த உரிமை கேட்டனர். அரசு மறுத்துவிட்டது.
K.F. Rustamji அவர்கள் எழுதிய நூலில் அவர் குறிப்பிட்டார்:
“மன்சிங், குர்ஜார் இனத்தவர் என்றாலும், அவரது குழுவில் பிராமணரும் தாக்கூரர்களும் உயரிடத்தில் இருந்தனர். காலத்தின் ஓட்டத்தில் பலரும் தனி குழுக்களாக விலகினர். மன்சிங்கின் கதை முடிந்திருக்கலாம் – ஆனால் கொள்ளையர்கள் குறித்த பிரச்சனைகள் இன்னும் முடிவடையவில்லை.”
மன்சிங் ஒருவர் கொள்ளையன் மட்டுமல்ல. ஒரு தனித்துவமான மனிதர். மக்கள் நலனுக்காக வாழ்ந்த ஒருவர். சூழ்நிலைகளால் உருவான கதாநாயகர்.
அவர் இறந்தாலும், இந்தியாவின் சிறப்பான, அதே நேரத்தில் சிக்கலான கதாபாத்திரங்களில் ஒருவர் என்ற அடையாளம் நிலைத்தே இருக்கும்.
தொடருக்கான ஆதாரங்கள்:
- Kenneth Anderson – Tales of Man Singh, King of Indian Dacoits
- K.F. Rustamji – The British, the Bandits and the Bordermen
- Time Magazine Archives (1955)
